Kinderen vertellen. Om ca. 11.00 was het tijd om de kinderen te zien. Die hadden zich op de binnenplaats van het gebouw verzameld om ons hun verhalen te vertellen en hun ingestudeerde dansacts te laten zien. Een van de verhalen was van een bijzonder sprankelend jongetje, genaamd Mani Kandas. De kinderen spraken in Tamil en aan het eind van hun toespraakje werden hun verhalen in het kort vertaald in het Engels. Daardoor kwamen de kinderen in een flow. Ze spraken naar de zaal toe en dus voor ruim honderd andere kinderen. Mani heeft zijn beide ouders aan AIDS verloren en is aangewezen op de oudere familiegeneratie; voor Mani zijn oma. Straatarme grootouders zien helaas hun kleinkinderen het liefst werken op het land of in de textielfabrieken. Anders kosten ze alleen maar geld. Doordat SSH in de regio's een verfijnd netwerk heeft van sociale werkers, worden kinderen als Mani opgepikt en kreeg hij de kans om naar school te blijven gaan tot hij rond de 17 is.
Hoe werkt het hier op school? In India heb je 12 standards, ofwel schoolklassen. Het is een combinatie van de lagere en middelbare school. Kinderen als Mani krijgen schoolspullen zoals boeken, schriften en een uniform, maar ook dingen voor thuis om te kunnen leren en naar school te gaan: van een klok om op te kijken wanneer je naar school moet gaat tot een boekenkastje om je boeken en schiften droog te bewaren (handig bij moessonregens). In hutjes en minuscule huizen staan via SSH oplaadbare noodlampen (handig wanneer je thuis geen stroom hebt of de stroom weer eens wordt afgeschakeld) als 'studeerlamp' en lage schrijftafeltjes. De verzorgers van de kinderen krijgen ook spullen zoals een gasbrandertje om te koken en soms ook een snelkookpan; dan is het ontbijt sneller klaar (probeer maar eens op vuur te koken met vochtig hout tijdens het regenseizoen).
De aanpak. De kinderen gaan naar scholen in hun eigen buurt en komen voor cursussen (yoga, hygiene en medische zorg, leiderschap, krantlezen, gezond eten, enzovoort) naar SSH. Ook doen ze regelmatig aan picknicks en uitjes. Wanneer je ouders zijn overleden aan AIDS of je nog maar een ouder hebt die HIV-geïnfecteerd is - en daar bovenop soms zelf ook HIV hebt - dan heb je veel support nodig van lotgenoten en hulpverleners die je niet stigmatiseren en discrimineren. We zagen nog een foto van Mani vier jaar geleden: een bang ogend en broodmager kind. Nu zie je een joch dat straalt en een bijzondere indruk maakt als spreker en animator.
En nu dansen! De kinderen vertelden hun verhalen, deden hun dansacts en lieten trots zien welke prijzen ze gewonnen hadden. We kregen kleine zelfgemaakte cadeautjes en toen mochten we onder lichte dwang ;-) meedansen. Aangezien Tom Cassee begon met zijn heupen te laten rollen, konden wij niet achterblijven. Een hilarische scène volgde waarin we uit alle macht probeerden niet achter te blijven bij de kinderen. Ik ben maar begonnen met een Bollywood-versie van de limbodans (heet hier slangendans) die veel navolging kreeg.
Slangendans. Deze avond heb ik bij een schoolbezoek (een Alternative Learning Centre van SSH, wat een soort combi is van naschoolse opvang, bijles voor de kinderen en ontmoetingsplaats voor de diverse kinderclubs) de dans mogen overdoen met een groepje jongens die eerder die dag bij SSH waren. We hebben tussen het bezoek (in het begin van de avond) aan het ALC en het bezoek aan SSH nog vier dorpjes bezocht voor huisbezoeken aan kinderen. Dat was confronterend voor ons en soms emotioneel voor de kinderen, weduwen of oma's die er alleen voor stonden. Het goede nieuws is dat SSH ook de verzorgers van de kinderen helpt met counseling, de zelforganisatie van vrouwen en het verstrekken van beperkte giften die de vrouwen kunnen gebruiken voor de aanschaf van bijvoorbeeld geiten, een koe of naaimachine. Daarmee kunnen ze zelf geld verdienen en ook sparen. Die aanpak kenmerkt de stijl van SSH: elk volgende probleem pragmatisch oplossen. Alleen dan bereik je het doel van duurzame care voor kinderen. Duurzaam? Dat is het pas wanneer je zorgt dat je vicieuze cirkel doorbreekt en deze kinderen en straks hun kinderen een betere toekomst hebben. Namaste, Marco
Geen opmerkingen:
Een reactie posten